2015 week 2 | Druk maken

Het was een week van confrontatie met terreur, met bruut en dodelijk geweld. Maar ook een week met veel discussies. Over wederzijds begrip. Over Aboutaleb die als Rotterdamse moslim zich voor even Charlie noemde en het had over “oprotten als het je hier niet bevalt”.

Na zo’n week is het wel heel moeilijk om je weer druk te maken over de leefbaarheid van ons eigen dorp. Het is druk maken op microniveau als je het vergelijkt met al die andere gebeurtenissen.

Zeuren over losliggende stoeptegels, over hondenpoep en niet opgeruimd vuurwerk. Je opwinden als zo’n grote, typisch Wassenaarse dames-SUV bij de C1000 op de “niet parkeren” plek gaat staan. Als je ziet dat een invalidekaart ten onrechte gebruikt wordt om voor AH te kunnen parkeren. Je opwinden over al die zinloze interventies in een Raadvergadering om als raadslid toch vooral maar op te vallen. Als je merkt dat het Gemeentebestuur, dat zegt naar je te luisteren, ondertussen gewoon doorgaat met wat ze al van plan waren. Blijft er nog wat over van onze groene buffer en hoe lang worden de files als al die woningen op Valkenburg er komen? Krijgen we niet te veel asielzoekers in ons dorp? Overal hebben we commentaar op.

Op zo’n moment als deze week besef je plotseling wel dat de wereld om je heen zich verder uitstrekt dan de grenzen van onze groene oase. Moet je dan maar besluiten om niets meer te doen? Je nergens meer druk over te maken? De Vrienden opheffen? Onzin natuurlijk, maar relativeren kan nooit kwaad.

Elk mens heeft recht op een menswaardig bestaan. Maar over het waar en hoe kan je van mening verschillen.
Laten wij ons gelukkig prijzen dat wij in die groene oase wonen, en laten we dat ook waarderen. Maar dat houdt wel in dat we daar ook zuinig op moeten zijn. Dat ook moeten zien te handhaven.

Een les die we uit de gebeurtenissen van de afgelopen week kunnen leren is dat we oog en oor voor elkaar moeten hebben. Elkaar moeten proberen te begrijpen en zo mogelijk waarderen. Wederzijds. Want daar ontbreekt het helaas nog al eens aan. Wantrouwen is de veiligste weg want dan heb je minder kans je een buil te vallen. Als we dat veelgehoorde argument nu eens overboord konden gooien, dan blijft ons dorp die meer dan leefbare oase in de randstad.