2017 week 49 | EENZAAMHEID IN WASSENAAR

EENZAAMHEID IN WASSENAAR

De ‘Vrienden’ is geen gezelschap van psychologen, dus waarom deze column ? In Nederland zijn zo anderhalf miljoen mensen ‘eenzaam’ en wij weten dat dit gevoel ook veel in Wassenaar voorkomt.  En wel voornamelijk onder ouderen. De ‘Vrienden’ houden zich voornamelijk bezig met materiële zaken, maar waarom niet ook eens het hoofd buigen over dìt probleem ? “Eenzaamheid maakt ongelukkig en is zelfs ongezond” zeggen de experts. Is eenzaamheid onafwendbaar bij de oudere Wassenaarders,  vraagt uw columnist zich af . Hij vindt van niet. “Ja” zult u zeggen “jij kan misschien makkelijk praten. Misschien ben je een jaar of vijftig, heb een vrouw en een stel kinderen om je heen en dus ben je niet eenzaam”. Maar uw columnist is 88, al dertig jaar alleen wonend en hij heeft zich nog geen dag eenzaam gevoeld. Waarom ik niet en veel ouderen wèl ? Er is geen eensluidend antwoord op deze vraag. Bij velen is het gebrek aan contact met ànderen de oorzaak van dit probleem. Maar is dat nodig ? De Duitse psycho analyticus Erich Fromm schreef eens: ‘De moderne mens staat essentiëel alleen. Hij moet op eigen benen kunnen staan en alles zelfstandig kunnen doorstaan’. Dààr ligt volgens mij de kern van de oplossing van het eenzaamheids probleem. Niet denken: “Oh mijn vrouw (of man) is overleden, mijn kinderen (of ‘ik heb geen kinderen’) bezoeken mij bijna nooit, ik heb geen vrienden, die bij mij komen……oh, oh wat ben ik toch eenzaam !”. Maar: “Wat is het toch heerlijk dat ik in alle rust thuis kan na denken over allerlei interessante dingen en niet word gestoord door iemand voor wie ik de vuilnisbak buiten moet zetten of de kat eten moet geven. Dat ik, als IK dat wil, kan gaan lezen, muziek maken, naar een voor mij interessant televisie programma kan kijken, zonder dat daar iemand doorheen kletst. Of gaan tekenen, borduren, een goed boek lezen of midden op de dag een dutje doen”. Er zijn, ook in Wassenaar, vrijwilligers die eenzame oude mensen bezoeken om even met hen te praten. Ik zal zeker de waarde daarvan niet bagatelliseren, maar ik heb òòk wel eens gehoord: “Maar als die aardige vrijwilliger weg is voel ik mij extra eenzaam”. Zeker, praten met een ander helpt soms, maar het belangrijkste is dat je het plezier in het leven zèlf maakt. Dat kàn, ook al ben je ‘oud’.