2015 week 15 | Ons eigen dictee

Afgelopen vrijdagmiddag liep ik gewapend met scanner en boodschappenlijstje bij onze Jumbo. Ik weet het, maar af en toe moet je concessies doen. Daar werd ik aangesproken door een alleraardigste dame die mij vertelde dat ze mij had gezien op het dictee en nog even wilde zeggen hoe leuk ze het wel had gevonden. Ze had 18 fouten en toen ik haar vertelde dat het een goede score was gezien de rest, kon het gesprek niet meer stuk.

Dan zie je hoe iets leeft in ons dorp. Ik moet toegeven dat ik aanvankelijk benieuwd was hoe de aanmelding zou lopen want als ik de steekproef uit mijn kennissen- en vriendenkring (let u op het streepje) zou extrapoleren naar heel Wassenaar zou 75% van onze inwoners dyslectisch zijn. Een andere smoes was het oppassen op de kleinkinderen.
Maar op de avond zelf kwamen spontaan nog mensen zich opgeven om mee te doen.
En laten we wel wezen, het zag er allemaal geweldig uit. Sponsors hadden zich uitgesloofd, bloemen pennen, “goody bags”.
Ach, over de tekst is al meer geschreven. Passend op ons dorp met hier en daar wat kwistig strooiwerk van instinkers.

Uw columnist heeft helaas het leerlingenoptreden gemist want hij moest bij het nakijken zijn. Achteraf hoorde hij hoe fantastisch het is geweest. Maar dan het nakijken, 1400 zinnen moesten door 7 juryleden worden nagelezen. Grote bewondering voor die docenten Nederlands van het Adelbert en het Rijnlands die hun medewerking hadden toegezegd. Iets meer dan een uur kostte het. 200 zinnen per jurylid in 60 minuten komt uit op 18 seconden per zin en dat meer dan een uur lang.
Kunt u zich voorstellen hoe zij na afloop snakten naar een biertje?

Toch is zo’n evenement een bewijs van het gevoel dat wij hebben om zo af en toe iets samen te doen. Natuurlijk zijn er meer voorbeelden, maar het geeft wel weer eens aan hoe heerlijk het is om in een eigen dorp als Wassenaar te wonen en dat vooral te behouden.